د اسلام له نظره، نارینه او ښځینه باید یو مشترک هدف تعقیب کړي – کوم چې د انساني کمال لوړوالی ته رسیدل دي – او دې موخې ته د رسېدو لپاره دواړه په مساوي توګه وړتيا لري. د جنسونو تر منځ توپیر، چې د پیدایښت لپاره اړین دی، د دې استعداد په پیدا کولو یا زیاتولو کې رول نه لري او نه هم په دیني ارزښتونو کې رول لوبوي. نو د ښځې کمال دا نه دی چې د سړي په شان مقام ولري او نه هم د نارینه لپاره دا جواز لري چې په خپل جنس باندې فخر وکړي.
د اسلام د مکتب له مخې:
ښځه د ښکلا او سولې نښه او سمبول دی. ښځه د سړي لپاره د هوساینې سرچینه ده او نارینه د ښځې ملاتړی، مسؤل او ساتونکی دی.
خدای ته نږدې کیدل، د نیکو اعمالو له پایلو څخه ګټه پورته کول او د عمل په لاره قدم وهل په جنس پورې تړلي نه دي.
په احکامو کې د نر او ښځې تر منځ توپير د ظلم او استبداد له امله نه دی، بلکې د سړي د زيات مسووليت او د کورنۍ او ټولنې په وړاندې د هغه د زياتې وظيفې له امله رامنځته کېږي.
که موږ واقعیت ته سترګې پټې نه کړو او پدیدې وګورو لکه څنګه چې دوی دي او نه لکه څنګه چې موږ یې خوښوو، نو په سمه توګه به معلومه شي چې د ښځې کمال دا نه دی چې د سړي په شان مقام ولري او نه هم د نارینه لپاره دا جواز لري چې په خپل جنس باندې فخر وکړي. هغه څه چې نارينه او ښځې ته برتري ورکوي د انسانيت د تحقق لپاره هلې ځلې دي. دا پدې معنا ده چې استعداد په کاري پانګه بدل شي. او د اسلامي-قرآني وحي او حکمت له نظره، د نر او ښځې په جنس کې هيڅ توپير نشته، پرته له هغه مقدار څخه چې د پيدايښت د يو بل سره تړلي حکم ته اړتيا لري.