په افغانستان کې د طالبانو له رامنځته کیدو وروسته د شیعه علماوو شورا د زغملو وړ دریځ اختیار کړی او د خپلو پلانونو په عملي کولو کې یې ښه نیت ښودلې دي، خو تر کومه حده د طالبانو په نظام کې منل شوي، هغه مسله ده چې باید وڅېړل شي. شیعه ګان د افغانستان د نفوس یوه برخه تشکیلوي او تل یې د هیواد په سوکالۍ او پرمختګ کې اغیزمن رول لوبولی دی، خو د افغانستان په تاریخ کې په ځینو پړاوونو کې د پخوانیو واکمنانو له خوا له دوی سره د بې احترامۍ او بې رحمۍ چلند شوی دی. دوی هغه څوک دي چې په دې خاوره او اوبو کې ریښې لري او د دوی د حقونو او هویت شتون د انکار وړ نه دی. د افغانستان تاريخ هم د اسلام او هېواد د دښمنانو په وړاندې د شيعه ګانو د سرښندنو شاهد دی او په اوسني وخت کې د افغانستان او خلکو د ګټو لپاره دا کار روښانه او څرګند دی. د افغانستان د شیعه علماوو شورا رغنده تعامل او ګټور او موثر فعالیت ته په کتو سره چې د شیعه سترو چارواکو له خوا هم تصویب شوې ده، د طالبانو حکومت پاملرنه دغې ادارې او هم شیعه وګړو ته د پام وړ بدلون نه دی راغلی او دا تمه کیده چې طالبان به له شیعه ټولنې سره لا زیاتې اړیکې ولري او هغوی ته به په حکومتي جوړښت کې هم ونډه ورکړي. طالب چارواکو دا خبره په ځلونو تکرار کړې ده چې په دولتي ادارو کې د ټولو قومونو او مذهبونو څخه کار اخلي، خو په عمل کې داسې حقیقت نه وینو. امنیتي ګواښونه یوه بله ننګونه ده چې د افغانستان خلک په ځانګړې توګه شیعه ټولنه ګواښي او د دې مسلې په اړه شیعه عالمانو څو ځلې د طالبانو له مشرانو سره لیده کاته او خبرې اترې کړي دي. له طالبانو سره د شیعه عالمانو د ښو او رغنده تعاملاتو او همدارنګه د شیعه ټولنې د کثرت په پام کې نیولو سره، هیله مند یو چې له شیعه ټولنې سره د طالبانو په تګلارو او کړنلارو کې به بنسټیز او د منلو وړ بدلون راشي ترڅو دوی د خپلو تعاملاتو په دوام کې ډیر هڅول او لیواله شي. د افغانستان بیړنۍ او مهمه اړتیا دا ده چې ټول بېلابېل توکمونه او ډلې باید خپل مشروع حقونه ترلاسه کړي او د هېواد په اداره کې د ونډې ساحه پراخه شي ترڅو د خلکو د سړې زړه او بېلتون ساحې زیاتې نه شي. اوسني شرایط د دې غوښتنه کوي چې د هیواد په اداره کې د خلکو مشارکت او بړخه اخیستل د اتفاق او یووالي په لور متوجه شي، ترڅو هیواد د بحران او بېلتون خوا ته ونه ګرځي او د افغانستان د سوکالۍ لپاره باید د هر اړخیزې ودې او پراختیا زمینې جوړې شي.